Back home..

De gazonnetjes liggen er fris en groen bij. Op een enkel papiertje na ziet de buurt eruit om door een gouden ringetje te halen. Op de perfect geplaveide straat is het stil. De zon staat hoog aan de hemel maar de mensen zitten binnen, ieder in zijn eigen keurige bakstenen huis. We zijn weer terug. Terug in Nederland.

Om even aan te haken op het vorige bericht; de laatste paar dagen bij familie Babyface waren onvergetelijk! Ma paradeerde trots als een pauw met ons door de wijk en dagelijks werden we van alle kanten lachend begroet door vrolijk gekleden vrouwtjes, groepjes oude filosoferende moslimmannen en juichende kinderen. Dit vaak middels allerlei lange formules, waarop we steeds netjes 'naaaaaa' riepen. 'Naaaaa' roepen is in 99 van de 100 gevallen een perfect antwoord, (betekent zoiets als 'jij ook he!'), maar soms sla je hiermee juist totaal de plank mis wat je al snel merkt aan een groots geschater achter je rug om. Net als 2 jaar geleden wilde moeder ons netjes in traditionele Ghanese kleding steken, zelfgenaaid uiteraard! Hoewel we 's maandags zouden vertrekken uit Tamale regelde ze op zondagochtend een kleermaker die in allerijl zijn zaakje speciaal voor ons opengooide en snel onze maten opnam terwijl wij eigenlijk onderweg naar de kerk waren. Dit duurde uiteindelijk zo lang door alle praatjes die we onderweg nog moesten maken dat de kerkdienst allang voorbij was.. Hoe voorspelbaar ;) Vrijdagavond kwam pa Babyface thuis, de man van de familie. Of zal ik maar in het meervoud praten, families, want nu pas kwam ik erachter dat hij in het dorp waar hij doordeweeks werkt ook nog een vrouwtje heeft zitten. De stiekemerd! :) Het leuke is dat, wanneer je in gesprek gaat met de oudste jongens over het hebben van meerdere vrouwen, ze dit heel graag willen. Niet zozeer uit pure liefde, maar meer omdat ze er dan nog eentje achter de hand hebben als de ander hen bedriegt! Tsss... mannen.

Na Tamale was ons plan in een nacht door te reizen naar Accra en vanuit daar de middag bus naar Hohoe (spreek uit: 'hohoi' (als een chinees)), een stad in het zuidoosten van Ghana. Moeder gaf ons echter een zakje medicijnen mee die we nog 'even' bij haar vader moesten langsbrengen. Aldus zaten we na een nacht zonder slaap met een witte, brakke kop en wallen tot onze neus om 8 uur 's ochtends in een gammel hokje (the chiefs office naar zeggen) te ontbijten met de chief van de Dagomba stam, een gerespecteerd leider in Ghana. Tenminste, volgens de traditie. Op ons kwam hij iig niet bijster slim en doortastend over. Naast ons stond een enorme soeppan vol thee, waar we vrij een litermaatje uit mochten scheppen om deze vervolgens aan te vullen met veel, heel veel suiker, en melk. En je moest het eens wagen minder dan 15 suikerklonten in je thee te gooien! Gelukkig heeft Hans mijn kilo's brood en liters thee weggewerkt, zodat ik vrijuit kon gaan. Tijdens ons gemoedelijke ontbijtje kwamen een voor een de kinderen van de chief langs voor een schep thee uit de emmer en een homp brood. Van 's ochtends 7 tot 9 lopend buffet voor de kinderen, die hij overigens amper meer kon tellen aangezien hij maar liefs over 4 vrouwen beschikte! Wat een kort bezoekje moest worden, duurde vervolgens uuuuren.. De een na de ander werd op de hoogte gebracht van ons bezoek en kwam zodoende een babbeltje met ons praten. Daarna begon de fotosessie, waarbij de chief zelfs zijn mooiste gewaad uit de kast toverde! Ziedaar het resultaat ;)

Hohoe maakte gelukkig veel goed en belangrijker nog; bracht ons de nodige rust. De prachtige regenwouden in een heuvelachtige omgeving gelegen waren een lust voor het oog. Aan de grens van Toto hebben midden in de groene en vlinderijke natuur genoten van een douche onder een 50 meter hoge waterval. Wauw, wat was dat gaaf! Ergens bespeurden we toch de angst dat er een enorme kei zou meestromen van boven, maar als je weet dat het maar enkele keren per jaar voorkomt durf je uiteindelijk toch een beetje gerustgesteld (met een schuin oogje naar boven) onder de enorme waterstraal te staan ;)

Het laatste gedeeltje van onze reis hebben we in een heus paradijsje doorgebracht. Op het punt waar de Voltarivier en de Atlantische oceaan samenkomen, lag een afgelegen, smal wit strand vol ruisende groenen palmbomen. Op dat strand stonden wat rieten hutjes, gevlochten van gedroogde palmbladeren. Echt waar, als je eenmaal bent geweest wil je gewoon nooit meer weg! Uren hebben we doorgebracht op ons stoeltje aan het strand, onze voeten dobberend tussen de vissen in de Volta. Primitief, maar mooi. Jezelf baden, je kleding wassen, theewater koken en zwemmen gebeurde.. (je raadt het al!) allemaal in dezelfde rivier. Heerlijk toch!? :) En nog zag het water er helder uit. Hoe doen ze het toch he!? Om op dat paradijselijke oord te komen was je genoodzaakt een vissersbootje te nemen, waarbij het regelmatig voorkwam dat mensen met bagage en al in het water verdwenen! 's Nachts maakten we er een sport van het strand af te speuren naar grote zeeschildpadden, die in het donker hun eieren in het zand leggen (omdat ik, Esther dat zondig wilde zien ;)). We hebben allerlei enge en rare dingen gezien en Hans zag zelfs een zeemonster (!), maar helaas bleven de schildpadden verstopt in de donkere zee.

Op weg naar Accra werden we nogmaals bewust gemaakt van het risico dat je als verkeersdeelnemer in Ghana loopt. Een volgepropt busje viel op z'n kant en even later lag er een pas overleden man, toegedekt met wat schamele takjes, langs de kant van de weg terwijl zijn auto als een klein pakketje tegen de boom aangeplakt stond.
Met dit in ons achterhoofd zijn we erg dankbaar dat we weer veilig en gezond thuis mochten komen. Onze reis was onbeschrijfelijk mooi, we hebben mogen genieten van een rijke cultuur en prachtige landschappen. Maar nu zit het er -helaas- op. Iedereen die heeft gereageerd op onze berichten; hartelijk bedankt! Altijd weer leuk om te lezen ;)

Tot slot; de beloofde fotootjes. Let vooral goed op Hans mooie Ghanese kapsel :)

Liefs Hans & Esther